29 Ноябр, 2025, 8 Жумадул сони, 1447
29 Ноябр, 2025, 8 Жумадул сони, 1447
Икки дўст йўлда учрашиб қолди. Бир-бирини анчадан бери кўрмаганликлари боис узоқ суҳбат қурдилар. Шунда улардан бири дўстига:
- Қанийди кўп бойлигим бўлса! Очларга таом, ёлғизларга мадор, ночорларга шифо бўлардим! Лекин афсус, Худо бойлик бермади-да! Қўлимда косиблик ҳунари-ю, қари онамдан бошқа ҳеч нарсам йўқ! Баъзан, онамнинг қайсарликларидан чарчаб кетаман! – деди нолиб.
Бу гапларни диққат билан тинглаган иккинчи дўст, армонда қолган биродарига бундай деди:
- Юқорида айтган ишларни амалга оширишингга ишонмайман! Бир ўйлаб кўр, Аллоҳ таоло сенга соғлик, ҳалол касб, бошингга она ато қилди! Аслида, энг катта бойлик шулар эмасми? Сен эса шунча бойлигинг бўла туриб, битта-ю битта онангга хизмат қилишдан нолияпсан. Агар пулинг бўлганида бегоналарга яхшилик қилармидинг?! Аллоҳдан яна давлат сўрагунча, борининг шукрини адо этмайсанми ?!
Нолиган йигит бу гапларга бирор нарса дея олмай, ўйланганча қолди.
Шерзод ҲАЙДАРБЕКОВ
“Абу Али Ғассоний айтади: Абу Фатҳ Наср ибн Ҳасан Сакатий Самарқандий ҳижрий 464 (милодий 1072) йили бизнинг ҳузуримизга келди. Бир неча йиллардан бери Самарқандда қурғоқчилик ҳукм сурарди. Одамлар қайта-қайта истисқо қилиб, Аллоҳга дуо-илтижо этсалар ҳам, ёмғир ёғмаётганди. Шунда тақводорлиги билан танилган бир солиҳ киши Самарқанд қозисининг олдига бориб:
– Менда бир таклиф бор, – деди.
– Қандай фикр экан? – сўради қози.
– Сиз бошчилигингизда Имом Муҳаммад Исмоил Бухорийнинг қабри ёнига жамоат билан бориб, у зотни васила қилган ҳолда Аллоҳга илтижо қилсак. Шояд, Аллоҳ бизга ёмғир ёғдирса", деди.
Қозига бу таклиф маъқул бўлиб, одамлар тўпланиб, қабр соҳиби Имом Бухорийни ўртага қўйиб Аллоҳга йиғлаб илтижо қилишди. Ва ниҳоят, Аллоҳ таоло уларга ёмғирни юборди. Бир ҳафта давомида тинимсиз ёмғир ёғди. Одамлар ёмғир тинишини кутиб бир ҳафта Хартангда қолиб кетишди”.
Имом Заҳабийнинг
“Сияри аълом ан-нубала” асаридан
Иймон 
Намоз 
Рўза 
Закот 
Ҳаж 
Қуръон 
Ислом сабоқлари 
Aлоқа