Маълумки, намоз ўқиш учун аввало, таҳорат қилмоқлик, тоза кийим-бош, покиза жой каби шартлар мавжуд бўлгани каби, мўмин-мусулмон кишининг таом истеъмол қилиши учун ҳам риоя қилиши лозим бўлган баъзи бир одоблар борки, биз қуйида ўша амалларни зикр қилишга ва дастурхон атрофида мусулмон одам ўзини қандай тутишидан бошлаб то туриб кетгунга қадар қилиниши лозим бўлган амаллар тўғрисида қисқача маълумот беришга ҳаракат қиламиз.
Биринчидан, мусулмон киши ота-онаси, ўзи, аҳли аёли ва фарзандларини ҳалол ризқ билан таомлантиришга эътибор бериши зарур. Зеро, Аллох таоло Қуръони каримда:
وَكُلُوا مِمَّا رَزَقَكُمُ اللَّهُ حَلَالًا طَيِّبًا وَاتَّقُوا اللَّهَ الَّذِي أَنْتُمْ بِهِ مُؤْمِنُونَ
(سورة ﺍلمائدة/88)
яъни: “Аллоҳ сизларга ризқ қилиб берган нарсаларнинг ҳалол ва покларини тановул қилингиз ва ўзларингиз имон келтирган Аллоҳдан қўрқингиз!” – деб марҳамат қилади.
Демак, бировни алдаб ёки хиёнат қилиб ё зулм қилган ҳолда бойлик орттирманг, дейилмоқда.
Ҳақиқатан, ҳаёт тажрибаси ҳам яққол кўрсатаётирки, мана шундай йўллар билан бойлик орттирган кимсалар, шу дунёнинг ўзидаёқ жазосини олаётганини кўрамиз. Аниқроқ қилиб айтадиган бўлсак, уларнинг на оиласида ҳаловат бор ва на боқиб вояга етказган фарзандларидан рўшнолик кўраётир. Пешона тери ва ҳалол йўллар билан бойлик орттириш эса шаръан рухсат этилган ишлардан ҳисобланади.
Иккинчиси. Таомдан олдин қўлини ювмоқлик. Расули акрам (с.а.в.) марҳамат қиладиларки:
" اَلْوُضُوءُ قَبْلَ الطَّعَامِ حَسَنَةٌ وَ بَعْدَ الطَّعَامِ حَسَنَتَانِ "
(رواه الحاكم)
яъни: “Таомланишдан олдин қўлни ювмоқликда бир савоб бўлса, таомланиб бўлгач ювмоқликда, икки ҳисса савоб бор”.
Шу мазмундаги бошқа бир ҳадисда эса:
" اَلْوُضُوءُ قَبْلَ الطَّعَامِ وَ بَعْدَهُ يَنْفىِ الْفَقْرَ وَهُوَ مِنْ سُنَنِ الْمُرْسَلِينَ "
(رواه الطبرانى)
яъни: “Таомланишдан олдин ва ундан кейин қўл ювишлик фақирликни кетказади ва бу амал пайғамбарларнинг суннатидир”.
Учинчиси. Дастурхон атрофида қулай ҳолатда ўтириб олиб, то туриб кетгунга қадар бир аснода, яъни ётиб олмай ёки ёнбошлаб овқатланиш каби ишларни қилмаслик.
Зеро, пайғамбаримиз Муҳаммад (с.а.в.) бундай ишларни қатъиян ман қилганлар. Абу Жуҳайфа (рз.)дан ривоят қилинади, Расул Акрам (с.а.в.): “Мен ёнбошлаган ҳолимда таом емайман” – дедилар (Бухорий ва Термизий ривояти).
Бундай ҳолатлар нафақат беодобчилик кўриниши билан, балки, соғлиққа зарари борлигини ҳозирги тиббий олимларнинг чуқур изланишларидан сўнг маълум бўлмоқда.
Мисол учун, япон олимлари инсон тик турган ҳолда овқатланишга ёки суюқлик ичишга одат қилган бўлса, у албатта, ҳаёти давомида кўр ичак касалига мубтало бўлиши аниқ, деб хулоса беришган. Чунки, инсон тик турган ҳолатида кўр ичак оғзи тепага, яъни, овқат келиш йўлига қараб очилиб турса, ўтирган ҳолатда ичаклар тўпланиб, кўр ичак пастга қараб турар экан ва натижада унга ҳеч нарса тушмай, инсон у касалдан ўзини-ўзи сақлар экан.
Ҳадиси шарифда Сарвари олам:
" إِنَّمَا أَناَ عَبْدٌ آكُلُ كَماَ يَأْكُلُ الْعَبْدُ ، وَ أَجْلِسُ كَماَ يَجْلِسُ الْعَبْدُ "
(الجامع الكبير للسيوطى)
яъни: “Албатта, мен ҳам оддий бир бандаман. Бандадек овқатланаман ва бандадек ўтираман” – деб марҳамат қиладилар.
Тўртинчиси. Овқатланиш экан деб томоғига етгунча тўйиб ейиш ҳам хунук одат ҳисобланади. Зеро, инсон қанча тўқ бўлса, уни дангасалиги кучаяди. Хоҳ ибодат масаласида бўлсин, хоҳ риёзат иши бўлсин. Ваҳоланки, қориннинг учдан бир қисми овқат учун, бир қисми суюқлик учун ва яна бир қисми нафас олиш учун керак, шу қоидага амал қилувчи кишилар табибга мурожаат қилишларига ҳожат қолмайди. Қолаверса Пайғамбаримиз (с.а.в.) ҳеч қачон тўйиб овқат емаганлар.
“Ас-Сияр ал-Ҳалабия” китобининг соҳиби ҳазрати Умардан ривоят қилиб айтади, Расул Акрам (с.а.в.) шундай деган эканлар:
" نَحْنُ قَوْمٌ لاَ نَأْكُلُ حَتىَّ نَجُوعَ وَ إِذَا أَكَلْنَا لَمْ نَشْبَعْ "
(الجامع الكبير للسيوطى)
яъни: “Биз шундай қавмдирмизки, очликни ҳис қилмагунча таомланмаймиз, таомланганда ҳам тўйиб емаймиз!”
Бешинчидан. Оилада ҳамма жамъул-жам бўлиб овқатланса мақсадга мувофиқ бўлади. Барака бўлади. Ҳар ким ўз ҳолича беузр ўз уйига кириб еса, ундай ҳолатлар оқибати яхшиликка олиб келмайди.
Анас ибн Молик айтадиларки: “Расулуллоҳ (с.а.в.) ҳеч ёлғиз овқатланмас эдилар”.
Шу маънода бир ҳадиси шарифларида:
" خَيْرُ الطَّعَامِ ماَ كَثُرَتْ عَلَيْهِ الْأَيْدِى "
яъни: “Таомнинг яхшиси кўпчилик билан баҳам кўрилганидир” – деб марҳамат қиладилар.
Албатта, мусулмон киши ҳар бир ишни болашдан аввал “бисмиллоҳ” билан бошлагани каби, таомга қўл чўзиш баробарида “бисмиллаҳир роҳманир роҳим” деб бошламоғи керак.
Оиша (рз.)дан ривоят қилинади, Расулуллоҳ (с.а.в.): “Қайси бирингиз таом еса, Алоҳнинг исмини зикр қилсин. Агар аввалида Аллоҳнинг исмини зикр қилишни унутиб қўйса, “Бисмиллаҳи аввалаҳу ва охираҳу” десин” – дедилар (Абу Довуд ва Термизий ривояти).
Оиша (рз.)дан ривоят қилинган бошқа бир ҳадисда, Пайғамбаримиз (с.а.в.) ўзларининг олтита саҳобалари билан таом емоқда эдилар. Бир аъробий келиб, икки марта олиб ҳаммасини еб қўйди. Шунда у зот алайҳис салом: “Аммо, у “бисмиллоҳ”ни тасмия айтганида, ҳаммангизга етар эди” – дедилар (Термизий ривояти).
Ўнг қўли билан овқатланиш ҳам суннат амаллардандир. Ибн Умар (рз.)дан ривоят қилинади. Расулуллоҳ (с.а.в.): “Қайси бирингиз таом еса, ўнг қўли билан есин. Сув ичса, ўнг қўли билан ичсин. Чунки, шайтон чап қўли билан еб, чап қўли билан ичади” – дедилар (Имом Муслим, Абу Довуд ва Термизий ривояти).
Яна муҳим нарсалардан бири таомни ҳеч қачон камситмаслик. Зеро Пайғамбаримиз (с.а.в.) бирон марта овқатни айбламас эдилар. Мабодо овқат кўнгилларидек бўлмаса, емай қўярдилар. Аммо овқат яхши бўлмабди ёки бу овқатни мен хуш кўрмайман, каби сўзларни асло айтмасдилар.
Бир ҳадиси шарифларида Расул акрам (с.а.в.):
أَكْرِمُوا الْخُبْزَ فَإِنَّ اللهَ أَنْزَلَهُ مِنْ بَرَكَاتِ السَّمَاءِ وَاَخْرَجَهُ مِنْ بَرَكَاتِ الْأَرْضِ
رواه الحاكم
яъни: “Нонни эъзозланглар, чунки у Аллоҳ таолонинг осмон баракотларидан бўлиши билан бирга, ернинг баракотли неъматларидан ҳам ҳисобланади” – деб марҳамат қилган эканлар.
Қолаверса, овқатланишнинг яна бир одобларидан бири, овқатни ўта иссиқ ҳолда емаслик ва овқатланиш давомида кўп суюқлик ичмаслик ҳам тавсия этилади. Чунки ошқозон учун бу қийинчиликни ҳосил қилади.
Таомдан сўнг эса дуо қилишлик ҳам суннат амалларидан ҳисобланади. Абу Умома (рз.)дан ривоят қилинади, Пайғамбаримиз (с.а.в.) қачон дастурхонлари йиғиштирилса: “Аллоҳга кўп, пок, муборак ҳамд бўлсин. Ундан ўзга кифоячи йўқ. У тарк қилинган ҳам эмас. Ундан беҳожат ҳам бўлинмас. Раббимиз” – дер эдилар (Термизий ривояти).
Сунан соҳибларининг ривоятида эса, Расулуллоҳ (с.а.в.) қачон ўз таомларидан фориғ бўлсалар: “Бизни таомлантирган, сероблантирган ва мусулмонлардан қилган Аллоҳга ҳамд бўлсин”, дер эдилар” – дейилган.
Мусулмон киши ҳар доим исрофгарчиликни олдини олишга ҳаракат қилади. Зеро, исрофни ва исрофгарни Аллоҳ таоло асло дўст тутмайди. Бу ҳақда Қуръони каримда воридким:
...كُلُوا وَاشْرَبُوا وَلَا تُسْرِفُوا إِنَّهُ لَا يُحِبُّ الْمُسْرِفِينَ
(سورة الآعراف/31)
яъни: “...еб-ичингиз, (лекин) исроф қилмангиз! Зеро, У исроф қилувчиларни севмагай”.
Ушбу ояти карима мазмунидан келиб чиққан ҳолда, тўй-ҳашам ва турли маросим-маъракаларда имкон борича исрофгарчиликка йўл қўймасликка ҳаракат қилмоғимиз лозим.
Аллоҳ таборака ва таоло барчаларимизни ҳалол йўллар билан ризқ-рўзий топишга, ҳалол ризқлар билан таомланишга, ҳалол юриб, ҳалол туришга насиб айлаб, зикр қилинган ояти карима ва ҳадислар маъно-мазмунига амал қилиб, саодат аҳлидан бўлишимизга муваффақ айласин! Омин.
Фатво бўлими ходими
Собиржон АРЗИҚУЛОВ
Бисмиллаҳир Роҳманир Роҳийм.
Аллоҳ таолога битмас-туганмас ҳамду санолар бўлсин.
Пайғамбаримизга мукаммал ва батамом салавоту дурудлар бўлсин.
Каъба хизмати ва қоровуллиги деганда улуғ Каъбага хизмат қилиб, уни қулфлаб очиш тушунилади. Бу араб тилида «Сидана вал хижаба» дейилади. Биринчи бу нарса Исмоил алайҳиссалом қўлларида бўлган. Кейин ўғиллари Собит ва унинг болаларига ўтган. Сўнгра тоғалари қўлида, яъни Журҳумда бўлган. Сўнгра Кусай ибн Қилоб қўлига етиб келгунича Хузоъада бўлган. Қусай ибн Қилоб Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васалламнинг тўртинчи боболаридир. Ҳижрий саккизинчи йили Макка фатҳ бўлганидан кейин Пайғамбар алайҳиссалом Усмон ибн Талҳадан Каъбанинг калитини сўрадилар-да, Каъбани очиб, унга кириб чиқдилар, сўнг: «Огоҳ бўлинг! Ҳар бир жоҳилиятдаги қон ёки мол, ё обрў-эътибор мана бу икки оёғим остидадир. Лекин ҳожиларнинг хизмати ва Каъба қоровуллиги ундай эмас. Мен уни жоҳилиятда ким бошқарган бўлса, ўша кишида қолдирдим», деб қуйидаги оятни ўқидилар:
«Албатта, Аллоҳ сизларни омонатларни ўз эгаларига топширишга буюради...» (Нисо сураси, 58-оят).
Кейин Усмон ибн Талхани чақириб, калитни унга топширдилар-да: «Эй Талҳа фарзандлари, мана буни олинглар, у авлоддан-авлодга ўтиб, абадий сизларда қолади. Сизлардан уни фақатгина золимларгина тортиб олади», дедилар («Мажмаъуз-завоид»).
Ибн Касирнинг ифода этишларича, кўпгина муфассирлар қуйидаги: «Албатта, Аллоҳ сизларни омонатларни ўз эгаларига топширишга буюради...» ояти Усмон ибн Талҳа ҳақларида нозил бўлган, дейишади. Шу оятга биноан калит уларга топширилди. Усмон вафот этганларида амакиларининг ўғли Шайба олди, кейин Шайбанинг болалари эгалик қилишди. Мана шу алфозда катталардан мерос бўлиб қолаверди. Улар Шайбийлар деб аталади. Ҳадисдаги: «Абадий сизлар у калитни қўлга киритинглар...» деган гапда Абу Талҳа болаларининг насли ва Каъба қоровуллиги қиёматгача давом этишига ишора бордир.
Бу нарса Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васалламнинг боқий қолувчи мўъжизаларидан эди. Чунки Каъба қоровуллиги энг буюк ва улуғ ҳамда рақобатчилар рақобат қиладиган вазифалардандир. Айниқса, ҳоким ва нуфузли кишилар бу нарсага кўпроқ қизиқишади. Ушбу вазифанинг Шайба оиласига топширилиши эса қўлида еру осмон мулки бўлган Зот уларни (ҳар хил ёмонликлардан) ҳимоя этишига далилдир.
Ҳозирги кунга қадар ҳам ушбу калит ана шу ахд вакиллари бўлмиш Бану Шайба қўлидадир. У калитнинг узунлиги 40 см соф олтин билан ишланган, ипакли қутида сақланади. У қути ҳар йили кисва фабрикасида тайёрланади. Устига: «Албатта, Аллоҳ сизларни омонатларни ўз эгаларига топширишга буюради...» деб ёзиб қўйилган. Бошқа томонига: «Буни ясашга икки шарафли ҳарам ходими Фаҳд ибн Абдулазиз томонидан амр этилган», деб ёзиб қўйилган.
Каъба эшигининг қулфи султон Абдулҳамид Усмоний томонидан ҳижрий 1309, милодий 1891 йили ясалган эски қулф асосида ҳижрий 1399, милодий 1979 йили янги қулф қайта ишланди. Бу ўзгартириш янги эшикка муносиб бўлди. Уни қайта таъмирлашга эҳтиёж қолмади. Бу қулфнинг узунлиги 34 см Ҳар томонининг эни 6 см дан. Ҳар бир томонида сариқ мисдан бир бўлак бор. У томонларнинг узунлиги 8 см, эни 2 см Қулфга қуйидаги ибора ўйиб ёзилган: «Холид ибн Абдулазиз оли Сауд томонидан ҳижрий 1399 йили ясалган».
"Макка, Каъба, Замзам тарихи,
ҳаж ва умра маносиклари" китобидан.