Бисмиллаҳир Роҳманир Роҳийм.
Аллоҳ таолога битмас-туганмас ҳамду санолар бўлсин.
Пайғамбаримизга мукаммал ва батамом салавоту дурудлар бўлсин.

Баъзи одамлар «Аллоҳнинг бирор валийси бизга назар солса, кўнглига яқин тутса, нуридан берса ва бунинг натижасида гуноҳлардан холос бўлсак», деб ўйлайди. Ёдда тутинг, бу иш ҳеч қачон бўлмайди! Ким шундай хаёл қилса, у алдовдадир. Агар шундай бўлганда эди, дунёда битта ҳам кофир қолмаган бўларди.

Мавлоно Ашраф Али Таҳонавий қоддасаллоҳу сирроҳнинг ҳузурларига бир куни бир жаноб келиб: «Ҳазрат! Бироз насиҳат қилинг», деди.

Ҳазрат насиҳат қилдилар. Кейин у жаноб жўнаб кетаётиб «Ҳазрат, менга сиз ўзингизнинг кўксингиздан бирор нарса беринг», дея ўтина бошлади. Яъни, кўксингиздан бирор нур чиқиб, бизнинг кўксимизга кирса ва натижада ишларимиз ўнгидан келса, гуноҳлар хоҳиши тугаб кетса, демоқчи эди.

Шунда ҳазрат: «Кўксимдан нима берайин? Менинг кўксимда балғам бор. Керак бўлса олиб қол», деб жавоб бердилар.

Бирор улуғ зотнинг назари тушса ёки кўксидан бирор нарса ўтса, барча ёмонликлар бартараф бўлади, деган ўй бекордир. Албатта, Аллоҳ таоло улуғ зотларнинг суҳбатини таъсирли қилиб қўйган, у орқали инсоннинг ўй-фикри ўзгаради. Бунинг натижасида тўғри йўлда юради. Лекин ишни айнан ўзи ўз хоҳиши ила қилиши шарт.

«Насиҳатлар гулдастаси» китобидан