Тўшагингизда чалқанча ётиб, ўзингиздан сўранг: ҳаётда қандай қилиб муваффақиятга эришсам бўларкин?
Шу он жавобни хонангиз ичидан топасиз!
Хонанинг шифти сизга айтадики: Марра баланд, унга томон юрар экансан белингни маҳкам боғла!
Кўча тарафга ўрнатилган дераза дер: Атрофингдаги оламга боқ, кўпчилик одамлар аввал ютқазиб кейин ютадилар.
Деворга илинган соат айтади: Ҳар сония олтинга тенг, уни яхши ишлар билан, Аллоҳнинг тоатида ўтказ!
Кўзгу айтади: Одамлар сенга қандай муносабатда бўлишларини, сенга қай ҳолатда кўринишларини хоҳласанг, сен ҳам уларга шундай кўрин!
Шкафга осилган календар айтади: бугунги ишни эртага қўйма, чунки эртанинг ўз ишлари бор.
Эшик дер: мақсадингга эришиш учун куч-қувват билан, оқиллик билан ҳаракат қил.
Ерни ҳам унутиб қўйманг, у сизни қайта-қайта сажда қилишга, Парвардигорингизга яқинлаштиришга даъват этади!
Одам ўзига ишониши – ғалаба йўлидир. Муваффақият эса ўзига ишончни мустаҳкамлайди. Яъни ўзига ишониб иш кўрган одам, ишида ютиб чиқса, ўзига бўлган ишончи янада ортади. Бирор янгилик қилиб кўришдан қўрқиш – тўғри ютқазишга олиб борадиган йўлдир!
Кўпинча қўрққанингиз бошингизга келади. Бирор ишга киришиб, уни уддабуронлик билан амалга оширишни истасангиз, шаштингизни тушурмоқчи бўлганларнинг гапидан қулоқ юминг, эшитманг уларнинг гапини!
Битта тоғ бургути бор экан, уясини тоғдаги бирор дарахтнинг учига қураркан. Бургутнинг уяси одатда тўртта тухумга мосланган ҳажмда бўлади. Бир куни ўша тухумлрдан бири бургут уясидан тушиб, пастга юмалаб-юмалаб, товуқнинг инига жойлашиб қолибди. Маълумки, товуқлар тухумдан жўжа очиб чиққунча тухумларга яхшилаб қарайди, иссиқина босиб ўтиради. Вақти келиб тухумлар очиб чиққанда улардан биридан кичкина бургут полапони очиб чиқибди. Лекин бу бургут товуқча тарбия кўрибди!
Бир куни у товуқнинг инида ўйнаб юрса, осамондан учиб ўтаётган бургутлар галаси пастда бир бургут полапони уларга ўхшаб учишга уринаётганини кўриб қолишибди. Лекин атрофидаги товуқлар: “Сен оддий товуқсан холос, бургутлардек юқорига парвоз этолмайсан!” деб унинг устидан кулишибди.
Шундан кейин полапон умидсизликка тушиб, ҳаракатларини бутунлай тўхтатиб қўйибди ва узоқ вақт товуқларча ҳаёт кечиргач жони узилибди.
Демак, бундан хулоса чиқадики, айни вақтдаги салбий ҳолатингизга таяниб қолсангиз, ўзингиз ишонган нарсанинг асирига айланасиз.
Агар бургут бўлсангиз ва ғалаба осмонида баландлаб парвоз этай десангиз, орзуларингиз рўёси томон интилинг ҳамда мақсадингизни қўллаб-қувватлайдиганлар билан дўст бўлинг!
Товуқларнинг гапига қулоқ солманг!
Доктор Ҳассон Шамси Пошонинг "Метин қоялар" китобидан
Ғиёсиддин Ҳабибуллоҳ, Неъматуллоҳ Исомов таржимаси.
Бисмиллаҳир Роҳманир Роҳийм
Одамлардан бири Зуннундан “Кимни дўст тутай?” – деб сўради. У: “Касал бўлсанг шифо берадиган, гуноҳга қўл урсанг уни кечириб юборадиган, сўрасанг берадиган ва унинг ёрдамига муҳтож бўлсанг сенга ёрдам берадиган Зотни дўст тут!” – деди.
Аллоҳ таолодан ўзга дўст борми?! Саждага борган пайтингиз ишларингизни махфий тарзда Роббингизга айтинг. Зеро, У Зот махфий нарсалардан ҳам хабардордир. Атрофдагилардан уни махфий тутинг, чунки муҳаббат ошкор айтилмайди. Муҳаббатингизни кечалари таҳажжудларда, саҳар вақтлари намозларингизда изҳор этинг.
Айрим одамлар динни “Буни қил!”, “Буни қилма!” каби буйруқлар ва тақиқлардан ёки ҳалол ва ҳаром тушунчаларининг жамланмаси деб билишади ва барисининг устида Аллоҳ ва Расулига бўлган муҳаббат туришини унутиб қўйишади. Ишнинг боши – муҳаббатдир. Муҳаббат йўқолса, тоату ибодатларнинг бари кишини диндор мусулмонга айлантира олмайди.
Агар сиз Аллоҳга муҳаббат даъвосида бўлсангиз, бу муҳаббатингизни ҳаётингиз давомида кўрсатинг. Гап-сўзингиз, юриш-туришингиз ва амалларингизда ҳам Аллоҳга бўлган муҳаббатингиз акс этиб турсин.
Ривоят қилинишича, бир киши сафарда соҳибжамол аёлга йўлиқиб қолибди. Ва унга қарата: “Сен мени бутунлай ўзингга ром этдинг. Менинг бутун хаёлим сен билан банд”, дебди. Аёл ҳам: “Агар айтганингиз рост бўлса, борим сизга фидо бўлсин. Аммо менинг бир офатижон синглим бор. Мендан анчайин чиройли. У ортингизда турибди. Агар истасангиз иккимиздан биримизни танлашингиз мумкин”, дебди. Киши дарҳол ортига ўгирилибди. Шунда аёл унинг юзига бир тарсаки туширибди ва: “Қорангни кўрмай! Фирибгар, алдоқчи! Мени севаман деб, бошқасига кўз олайтирасанми?! Менинг олдимга ялиниб келиб, ошиқлигингни айтдинг. Сени синовдан ўтказгандим. Учига чиққан ёлғончи экансан!” – дебди. Шунда у кўзларига ёш олиб, ўзига-ўзи шундай дебди: “Бир яратиқнинг муҳаббатини даъво қилиб, ундан юз ўгирганим учун юзимга тарсаки тушди... Неча марталаб Яратган Зотга ошиқлик даъвосини қилиб, ундан юз бурдим. Ундан бошқаси билан овораю сарсон бўлдим. Қалбимга урилган шапалоқни пайқамай қолибман... Наҳотки, мен қалби қопланиб қоладиган даражага етган бўлсам-а?!” деган экан. Зеро, Аллоҳ таоло айтади: «Йўқ (ундай эмас)! Балки, уларнинг дилларини ўзларининг қилмишлари (гуноҳлари) қоплаб олгандир»[1].
Ҳассон Шамсий Пошонинг
“Жаннат бўстонидаги оилавий оқшомлар” номли китобидан
Ғиёсиддин Ҳабибуллоҳ, Илҳом Оҳунд, Абдулбосит Абдулвоҳид таржимаси.
[1] Мутоффифун сураси, 14-оят.