Ibn Qoyyim rahimahulloh aytadi: “Bandaga dushmandan mag‘lublik, aziyat gunohi sababli yetadi. Salaflardan birlari bir kishini uchratdi. U qo‘pol muomala qildi va tahqirladi. Shunda u zot: «To‘xtab tur, men uyimga kirib chiqay» dedi. Uyiga kirib, Allohga tazarru bilan sajda qildi, gunohlariga tavba qildi va Robbisiga yuzlandi. Qaytib chiqqanida narigi kishi: «Nima ish qilding?» deb so‘radi. U zot: «Mendan seni ustun kelishingga sabab bo‘lgan gunohimdan Allohga tavba qildim» dedi.

Demak, banda dushmanlik va adovat bilan ustun kelingan, unga hukmronlik qilingan, yerga urilgan chog‘ida nasuh tavbadan ko‘ra foydaliroq narsa yo‘qdir”.

“Badoi’ul favoid” asaridan.