Har gal Masjidi Haromga borganimda ko‘pchilikning qo‘lida Qur’on ko‘raman. Ayniqsa, Ruknul Yamaniy tarafga qaragan, ikki qavatli salqin bo‘lmalar asosan mahalliy arablar bilan to‘ladi. Ularning deyarli hammasi ustunlar tagiga taxlab qo‘yilgan Qur’on kitoblariga “hujum qilib”, namoz vaqtigacha tilovat bilan mashg‘ul bo‘ladilar.
Ona tili arabcha bo‘lmagan kishilar arablarga havas qilib, Qur’onni tushunish ular uchun mushkul emas deb o‘ylashadi. Bu fikr ko‘pam to‘g‘ri emas. Arablar, albatta, bu imtiyoz-imkoniyatga ega, biroq bu o‘rinda boshqa bir muammo mavjud, bu ularning Qur’onga nisbatan bepisandligidir.
Ma’lumki, bilmaydigan va bilmasligini biladiganlarda bir kun kelib bilish, o‘rganish imkoni bor. Lekin bilmagani holda o‘zini bilag‘on hisoblaganlarning hech narsa o‘rgana olmasligi ham bor gap.
Haj safarida yurgan kunlarim edi. Bir kuni Qur’on o‘qib o‘tirsam, bir oyat chiqib qoldi. Oyatning ruhi-dilga naqsh bo‘lguday ma’nosidan hayratga tushdim. Yuz-ko‘zidan arab millatiga mansub ekani ayon bir kishini sinab ko‘rmoqchi bo‘ldim. Oyatni o‘qib, bir so‘z ma’nosini so‘ragan edim, ma’nosi nega kerak, deganday behis qarash bilan javob berdi. U mening Muqaddas kalomni tushunish istagimdan ajablangan, bu – dahshat edi. Arabning bilish-bilmasligini aniqlay olmadim. Ma’lum bo‘lgani shuki, u ham milyonlarcha turdoshlari kabi Qur’onni tabarrukan talaffuz qilinib, tokchaga qo‘yib qo‘yiladigan muqaddas ashyo, deb bilardi.
Bu voqeadan keyin atrofdagilarning Qur’onga bo‘lgan munosabatlarini diqqat bilan kuzata boshladim. Kuzatganim sari tashvishim ming chandon orta bordi. Odamlar Qur’onni shunchaki tilovat qilishar, keyin yana tokchaga joylab qo‘yishardi.
Tilovat qilayotganlardan birortasining yuzida azob oyatining vahmi, rahmat oyatining quvonchi, jannat haqida so‘z boradigan oyatlar sevinchi, do‘zaxdan gapiriladigan oyatlar dahshati kabi alomatlar ko‘rinmas edi. Ko‘pchilikning holat-atvori va o‘zini tutishida Qur’ondan mutaassirlik yo‘q edi mutlaqo.
So‘zimning isboti tariqasida bir voqeani keltiraman.
Harom masjidi. Juma namozi payti. Tumonat odam. Igna tashlasangiz, yerga tushmaydi. Bir kishi oyog‘ini oxirigacha kerib, chordona qurvolgan ko‘yi ikki kishilik joyni egallagan, yoyilib o‘tiribdi. Birov yaqin kelayotganini ko‘rsa, yonimga kelib o‘tirmasin degan xavotirda yanayam yalpayib, yoyilib olishga harakat qiladi. Kechikkanlar, jamoat namozga turganda joy topishga umid qilib, daqiqalarcha oyoqda kutardilar. Namozga turilgach, men joyimni ikki o‘spiringa berdim. O‘zim oldingi safda yoyilib o‘tirgan boyagi kishidan barcha uzr jumlalari va nazokat kalimalarini ishga solib, bir oz joy berishini iltimos qildim. U esa yuzini tirishtirgancha qo‘pol ohangda rad etdi. Vaholanki, haligina shu odam ko‘z o‘ngimda bir soatga yaqin tebranib-tebranib Qur’on tilovat qilgan edi. O‘shanda yana bir kishi kelsa-yu, unga joyimni berib, o‘zim peshin namozi bilan kifoyalansam, shoyad shunda bu odamning ko‘nglida insoniylik tuyg‘ulari uyg‘onsa, deb astoydil umid qildim. Ammo hech kim kelmadi.
Namoz o‘qish oson, namozning mohiyatini hayotimizga tatbiq qilish qiyin;
Qur’on o‘qish oson, Qur’oniy axloq bilan bezanish juda-juda mushkul;
Hajga borish oson, hoji bo‘lish, Odamdayin odam bo‘lish oson emas.
Qur’onni tafakkur, tadabbur va tazakkur qilish borasida nega to‘xtalganim, o‘ylaymanki, endi oydinlashdi.
Axir bekorga Qur’onda: “Axir, ular bu So‘zni (Qur’onni) tafakkur qilib ko‘rmadilarmi...?” deyilmagan (Mo‘minun, 68).
“Irfon” taqvimidan
Bismillahir Rohmanir Rohiym.
Alloh taologa bitmas-tuganmas hamdu sanolar bo‘lsin.
Payg‘ambarimizga mukammal va batamom salavotu durudlar bo‘lsin.
Tong sahar to‘rt muchamizning sog‘, oilamiz tinch, tashqarida hech qanday xavfning xatarisiz uyg‘onish biz har doim ham e’tibor beravermaydiganimiz, shukrini ado etishni esimizdan chiqaradiganimiz ne’matlar sirasiga kiradi. Go‘yo asli shunday bo‘lishi kerakdek yashayveramiz. Yana bir tur ne’matlar borki, bizning e’tiborimizdan chetda. Bularga suv, havo kabi biz qadrlamaydigan, lekin bular bo‘lmasa, bir soat ham yashay olmaydigan ehtiyojlarimiz kiradi.
Bu ne’matlarning shukrini ado etmaslik, ya’ni qadriga yetmaslik oqibati nimalarga olib kelishi bugungi kunda namoyon bo‘lyapti. Pala-partish foydalanish sabab Orol dengizining qurishi nafaqat mintaqamizning, balki butun dunyoning muammosiga aylanib ulgurganiga ancha bo‘ldi. Biz uchun tekinga berib qo‘yilgan bu bebaho ne’matni qadrlamaslik orqasidan bugun insoniyat jiddiy muammolar qarshisida turibdi. Alloh taolo O‘zining kalomida berilgan ne’matlarni qadrlashni ta’kidlab, «Yeb-ichinglar, ammo isrof qilmanglar. Chunki U Zot isrof qiluvchilarni sevmas» (A’rof surasi, 31-oyat), deb buyurdi.
Rasululloh sollallohu alayhi vasallam tahorat qilayotgan buyuk sahobalardan biri Sa’d ibn Abu Vaqqos roziyallohu anhuning suvni ko‘proq ishlatayotganini ko‘rdilar va unga: «Hoy Sa’d! Bu qanday isrofgarchilik?!» dedilar. Sa’d ibn Abu Vaqqos roziyallohu anhu: «Ey Allohning Rasuli! Tahoratda ham isrof bo‘ladimi?» dedi. U Allohning ibodati uchun tahorat qilayotganda suvni sal ko‘proq ishlatish isrof sanalmasa kerak, deb o‘ylagan ekan. Shunda u zot alayhissalom: «Ha, hatto oqib turgan daryoning yoqasida bo‘lsang ham», dedilar.
Biz esa «Suv – tekin» degan tushuncha bilan bir paytlar shaharlarimiz, qishloqlarimiz, mahallalarimizda zilol suvga to‘lib oqqan ariq-anhorlarni quritdik. Borlarini chiqindixonaga aylantirdik. Oqibatda ilgari odamlar bemalol ichavergan ariq suvlari hozir hatto qo‘l yuvishga ham o‘ylanib qolinadigan holga keldi.
Yaqin-yaqingacha poytaxtning shimoli-sharq tomonidan ko‘rinib, bahri dilingizni ochgan, xush kayfiyat bag‘ishlagan purviqor tog‘lar bugun ko‘rinmay qolganiga odamlar endi-endi ahamiyat bera boshlashdi. Daraxtlarning kamayishi, avtoulovlarning ko‘payishi, mavjud yashil hududlar qisqarib, o‘rniga rejasiz qurib tashlanayotgan uy-joy ekologiyaga, ona tabiatga ta’sir qilmay qolmadi. Qalin changli parda ortiga yashiringan tog‘lar xuddi bizni yordamga chaqirayotgan, vaqtida chora ko‘rilmasa, og‘ir oqibatlar yuzaga kelishidan ogohlantirayotgandek go‘yo.
Va achinarlisi bu og‘ir oqibatlar o‘zini ko‘rsata boshladi. 60 yillik tajribaga ega IQAir tashkiloti tomonidan tayyorlangan oxirgi yillik hisobotda qayd etilishicha, havoning ifloslanishi oqibatida bir yilda dunyo bo‘yicha 7 million aholi hayotdan bevaqt ko‘z yummoqda, milliardlab inson nafas yo‘llari kasalliklari hamda boshqa og‘ir dardlarga yo‘liqmoqda. IQAir sayti ma’lumotlariga ko‘ra, 2023 yil yakunlari bo‘yicha tuzilgan reytingga muvofiq, O‘zbekiston 134 davlat orasida 23-o‘rinni band etib turganini juda achinarli. Ro‘yxatdagi havosi eng iflos uchlikni Bangladesh, Pokiston va Hindiston egallagan (iqair.com/ru/world-most-polluted-countries).
Surunkali respirator kasalliklarining dunyo bo‘ylab tarqalishi va bu jarayonlarning asoratlarini o‘rgangan bir guruh britaniyalik olimlar inson o‘limiga sabab bo‘layotgan beshta asosiy omillardan biri nafas olish tizimi kasalliklar ekanini ma’lum qilishdi. Tibbiyot sohasiga oid yangiliklarni yoritadigan «The Lancet» nashri e’lon qilgan maqolada 1990–2019 yillarda nafas yo‘llari kasalliklarining tarqalishi 39,8 foizga, ushbu dardlardan vafot etganlar soni esa 28,5 foizga oshgani aytilgan. Bronxial astma eng ko‘p tarqalayotgan surunkali respirator kasallik sifatida qayd etilgan bo‘lib, nafas yo‘llarining kasallanishi, birinchi navbatda, chekish illati, shuningdek, havoning ifloslanishi hamda sanoat ishlab chiqarishining turli xildagi salbiy oqibatlari sabab yuzaga kelmoqda.
Yurtimizdagi maktablarning birida atrof-muhitni asrab-avaylash hamda boshqa ijtimoiy muammolarni bartaraf etish, ularning oldini olishga bag‘ishlangan tadbirda bir o‘quvchi yigit Ona Yerning odamlarga qilgan murojaatini o‘qib bergan edi. Siz ham bu murojaatga bir e’tibor berib ko‘ring-a:
«Ey odamzod, nimalar qilib qo‘yding, nimalar qilyapsan! To‘xta! Bo‘ldi! Yetar endi. Daraxtlarni kesib, qancha o‘rmonlarni yo‘q qilding, havoni, suvni bulg‘atding. Ko‘lu daryolarni quritding. Juda qizib ketdim. Yaratilganimdan beri bunaqa qizimaganman. Hammayog‘imni yondirib, ilma-teshik qilib tashlading-ku! Yana nima istaysan, odamzot?! Shaharlarda tuproq qolmadi! Hammayoqni toshdek beton bilan qoplab tashlading. Mening sabrim cheksiz emas. Zaxiralarim ham tugab boryapti. Meni asramasang, ertaga o‘zing qiynalasan. O‘zingni bos. To‘xta. Atrofga qara! Aql bilan ish tutib, menga ozgina yordam berib yuborsang, u yog‘iga o‘zimni o‘zim tiklab olaman. Yaxshiyam Alloh menga o‘zimni o‘zim sovutish qobiliyatini bergan. Lekin vaziyat shu zaylda davom etaversa, ya’ni tabiat shu tarzda ifloslantirilaversa, tiklanish qobiliyatim ham ish bermay qo‘yishi mumkin. Avvalgi holga qaytishi dargumonu, lekin vaziyatni yaxshi tomonga o‘zgartirish mumkin. Yaxshi insonlar hali bor bu dunyoda. Hammangiz birlashsangiz, qo‘lingizdan ko‘p narsa keladi, Xudo xohlasa».
O‘smir yigitning bu murojaati har birimizga ko‘zingizni oching, vaqt borida imkoniyatlarni ishga soling, deyayotgandek go‘yo...
Alloh hech bir narsani bekor yaratmagan. Har bir o‘simlikning, har bir jonivorning vazifasi bor. Shuningdek, ularning mavjudligi, yashashi bir-biriga chambarchas bog‘liq. Bu zanjirni uzish mumkin emas. Bordiyu hayvonot yoki nabotot olamining bir vakili yo‘q qilinsa, buning oqibati qachondir baribir sezilishi aniq.
Achchiq haqiqat shuki, bor tabiatdagi, ya’ni atrof-muhitdagi ko‘pgina resurslar yo‘qotib bo‘lingan. Ammo o‘sha narsalarning ko‘pini tiklash, qaytarish mumkin. O‘z navbatida, borini saqlab qolish ham juda muhim. Shunday ekan, Alloh bergan buyuk ne’matlar – suv, tuproq, havo, o‘simliklaru jonivorlarga bo‘lgan munosabatimizni o‘zgartiraylik, azizlar. Zero, bizdan keyingi avlod ham ozod va obod yurtda yashashga haqli.
«Hilol» jurnali 8(65)-sonidan