Oilada yagona qiz farzand bo'lganim uchun hamma yumushlar mening zimmamda edi. Boshida idishlarni yuvish, uylarni supurish, kiyimlarni taxlash kabi ishlar menga qiziq tuyulardi. Bora-bora bu ishlardan bezillab qoldim. Oshxona ham ko'zimga yomon ko'rinadigan bo'lib qoldi.
Dadam menga bu ishlar yoqmayotganini bilib oshxona ishlarida menga yordamlashadigan bo'ldilar. Dadam oshxonaga kirib onamning fartuklarini taqib olardilar. Keyin men yig'ishtirib kelgan idishlarni eng shimarib yuvishga kirishardilar. Orada zerikib qolmasin deb menga suv sachratib hazillashib ham turardilar. Shu bahona o'qishlarim va boshqa ishlarim haqida dadam bilan gaplashib ham olardik.
Maktabimizda o'tkazilgan musobaqada g'olib chiqqan kunim hech esimdan chiqmaydi. O'sha kuni dadam onamga “Bugun oshxonani qizim ikkalamizga qo'yib ber” degandilar. Keyin ikkalamiz oshxonaga kirib lazzatli taomlar, pishiriqlar pishirgandik.
Shu tariqa dadam menga oshxona ishlarini sevdirib qo'ygandilar. Oshxona ishlarini qilayotganda niyatni to'g'ri qilish, bu ishim sababli uyimizda ozodalikka hissa qo'shishimni, bu esa xonadonga baraka olib kelishini tushuntirardilar. Dadam menga uy ishlari ham, agar niyat to'g'ri bo'lsa, ibodatga aylanishini anglatganlar. Ko'pincha o'zlari idish yuvib turganlarida pichirlab zikr qilardilar. Keyinchalik bu odatlari menga ham o'tdi. Dadamning sharofatlaridan oshxona ishlarini zavq bilan bajaradigan bo'ldim. Bugun oshxonaga kirsam, dadam yodimga tushadilar. Haqlariga xayrli duolarimni yo'llayman.
Doktor Abdulloh Muhammad Abdulmu'tining
“Farzand tarbiyasida 700 ta saboq” kitobidan
G'iyosiddin Habibulloh, Kamronbek Islom tarjimasi.
Bir qishloqda jahli tez chiqadigan, o‘zini boshqa olmaydigan o‘spirin yigit bor ekan. Kunlardan birida otasi unga har gal jahli chiqqanida bir mix olib, uyning oldidagi daraxtga qoqishini aytdi.
O‘g‘il shunday qila boshladi. Bir necha mix qoqilgan daraxtni ko‘rib, yigitning unga rahmi keldi. O‘zini boshqarishni, sabrli bo‘lishni o‘rgandi. Daraxtga mix qoqmay qo‘ydi. Buni ko‘rgan ota endi o‘g‘liga qoqilgan mixlarni sug‘urib tashlashni buyurdi. O‘g‘il otasining aytganini bajardi.
Daraxtning yaralari bitib, o‘rnida chandiqlar paydo bo‘ldi. Ota o‘g‘liga:
– Qara, o‘g‘lim! Qoqilgan har bir mix bu daraxtni yaralagan edi. Ularni sug‘urib tashlagan taqdiringda ham, o‘rni, chandiqlari qoldi. Endi daraxtning ana shu joylari mo‘rtlashib, qurt tushadi va uni yemiradi.
O‘g‘il boshini egib qoldi. Ota so‘zida davom etdi:
– Bu-ku bir daraxt ekan, Alloh taolo azizu mukarram qilib yaratgan inson zotining qalb atalmish daraxtiga ham ba’zan til atalmish bolg‘a bilan so‘z atalmish mixlar qoqiladi. Garchi keyin xatolar tan olinib, uzr so‘ralib, u “mix”lar sug‘urib olinsa-da, o‘rnida chandig‘i, dog‘i qoladi... Sen o‘shanday mixlarni qoqishdan saqlan. O‘zingni idora qilishni, jahlingni jilovlashni o‘rgan!..
Darhaqiqat, inson qalbi go‘yo nafis bir oynaga o‘xshaydi. U darz ketsa, keyin hech qachon aslidagidek tiklanmaydi. Shunday ekan, har doim Payg‘ambarimiz Muhammad sollallohu alayhi vasallamga o‘xshab muomila qilishni o‘rganaylik hech bo‘lmasa harakat qilaylik. Alloh hammamizni to‘g‘ri yo‘ldan adashtirmasin! Zero, ko‘ngil – Yaratganning nazargohidir.
Qudsiy hadislardan birida Alloh taolo: “Men sizlarning na suratingizga va na chiroylaringizga qarayman. Balki qalblaringizga qarayman va sizlardagi yaxshi xislatlardan rozi bo‘laman”, degan.
Akbarshoh Rasulov