Kuni kecha ijtimoiy tarmoqlarda bir odamning (u ruhiy nosog‘lom bo‘lsa kerak) “men Allohning elchisiman, koronavirus vabosining yo‘qolishi menga bog‘liq, Xitoydagi o‘lim maskaniga borib kelishim kerak”, degan aljirashi tasvirlangan video tarqaldi.
Avvalo ta’kidlaymizki, ilmu ma’rifat rivojlangan bugungi davrda kishilarning vaqtlarini olib, shunday lavhalarni tarqatish hech bir mantiqqa to‘g‘ri kelmaydi. Bunday xabarlarning keng auditoriyaga ega bo‘lgan ijtimoiy tarmoq yurituvchilari ham tarqatayotgani juda ham tashvishli holatdir.
O‘z navbatida bu lavhani har qanday maqsadda tarqatmaslikni qat’iy ta’kidlaymiz. Bizning vazifamiz o‘laroq, bu soxta da’voga raddiya yozdik.
Hazrati Payg‘ambarimiz Muhammad sollallohu alayhi vasallam rasul (elchi) va nabiylarning so‘nggisidirlar. Alloh taolo: “Muhammad sizlardan biron erkakning otasi bo‘lgan emas. Lekin Allohning Rasuli va Nabiylarning so‘nggisidir. Alloh har bir narsani o‘ta bilguvchidir”, deya xitob qilgan (“Ahzob” surasi, 40-oyat).
Ushbu oyatga ko‘ra, kimda-kim Muhammad sollallohu alayhi vasallamdan keyin yana payg‘ambar yo rasul chiqadi deb aytsa, e’tiqod qilsa, kofir bo‘ladi. Chunki u mazkur oyatni inkor qilgan va Muhammad sollallohu alayhi vasallamning eng so‘nggi payg‘ambar va rasul ekanini tan olmagan bo‘ladi.
Savbon roziyallohu anhudan rivoyat qilinadi, Nabiy sollallohu alayhi vassallam: “...Kelajakda ummatimda o‘ttizta kazzob bo‘lur. Ularning har biri o‘zining nabiyligini da’vo qilur. Holbuki, men nabiylarning xotimi-tugatuvchisiman. Mendan keyin nabiy kelmas”, dedilar” (Imom Termiziy va Abu Dovud rivoyatlari). “Kazzob” so‘zi arabcha so‘z bo‘lib, “ko‘p yolg‘on gapiruvchi”, “o‘ta ketgan yolg‘onchi” ma’nolarini ifoda etadi.
Demak, Nabiy alayhissalomdan keyin hech qanday payg‘ambar yoki rasul chiqishi mumkin emas. Bordi-yu, kimdir payg‘ambarlik yo rasullikni da’vo qilsa, u yolg‘onchi deya inkor etiladi va unga qarshi chiqiladi. Sahobai kiromlar Rasululloh sollallohu alayhi vasallamdan keyin payg‘ambarlik da’vosi bilan chiqqan Musaylama, Asvad Anasiy va Sajoh kabi soxta payg‘ambarlarga qarshi qattiq jang qilganlar.
Boshqa bir hadisi sharifda shunday deyiladi:
“Mening va anbiyolarning misoli, xuddi binosi go‘zal bir qasrga o‘xshaydi. Unda bir g‘isht o‘rni tark qilingandir. Bas, nazar soluvchilar uni aylanib ko‘rib, binosining go‘zalligidan ajablanadilar. Faqat haligi g‘isht o‘rnidan boshqa ayb topa olmaydilar. Bas, men o‘sha g‘ishtning o‘rnini to‘lg‘azdim. Men bilan bino xotimasiga yetdi. Payg‘ambarlar oxiriga yetdilar” (Imom Buxoriy va Imom Muslim rivoyatlari).
Yana bir hadisi sharifda bunday deyilgan:
“Boshqa anbiyolardan olti narsa ila afzal qilindim: 1. Menga jamlovchi kalom berildi. 2. Menga dushmanimga qo‘rqinch solish ila nusrat berildi. 3. Menga o‘ljalar halol qilindi. 4. Menga yer poklovchi va masjid qilindi. 5. Men hamma xaloyiqqa yuborildim. 6. Men bilan nabiylar tugatildi” (Imom Muslim va Imom Termiziy rivoyatlari).
Yana bir muhim jihat, ushbu ruhiy nosog‘lom kimsa g‘aybni da’vo qilyapti. Tarqalgan virus odamlarning qilgan gunohiga keldi, deb ishonch bilan aytmoqda. G‘aybni faqat Alloh biladi, uni bilaman deyishning o‘zi ham kufrdir. Qur’oni karimda Alloh taolo O‘zini vasf qilib, shunday degan: “(U) g‘aybni biluvchidir. Bas, O‘z g‘aybidan biror kimsani xabardor qilmas” (“Jin” surasi, 26-oyat).
Boshqa bir oyati karimada:
“Ayting: “Alloh xohlaganidan tashqari o‘zim uchun (biror) foyda va zarar (keltirish)ga ega emasman. Agar g‘ayb (ilmi)ni bilsam edi, xayrli ishlarni ko‘p qilgan bo‘lur edim va menga yomonlik (ham) yetmagan bo‘lur edi. Men faqat imon keltiradigan qavm uchun ogohlantiruvchi va xushxabar beruvchidirman” (“A’rof” surasi, 188-oyat).
Hatto Payg‘ambarimiz Muhammad alayhissalom ham g‘aybni bilishni da’vo qilmaganlar. Sahobalar davrida ham bunday vabolar kelgan. Qanchadan qancha buyuk sahobalar vabodan vafot etishgan. Ular Alloh taolodan bunday yomon gumonda bo‘lishmagan. Balki, sabr qilishgan, Allohdan ajr umid qilishgan.
Ushbu kimsaning qo‘lidagi xassasi o‘zidan ancha uzun, aslida hassa nari borsa odam bo‘yi baravar bo‘ladi, qo‘lidagi tasbeh ham odatiy emas, balki folbin, sehr-jodu qiluvchilarning anjomiga o‘xshaydi.
Shu o‘rinda yana bir muhim masala bor. Yuqoridagi kabi tasvirlarni keng tarqalishiga hissa qo‘shayotganlar bir narsani yaxshi anglab olsinlar. Har bir voqeani ommaga ko‘rsatish hamisha ham to‘g‘ri bo‘lavermasligiga insonning o‘z farosati yetishi kerak.
Qur’oni karim va hadisi shariflarda oxirgi payg‘ambar Muhammad alayhissalom ekani va u kishidan keyin kim payg‘ambarlik, rasullikni da’vo qilsa yolg‘onchi ekani aniq aytib qo‘yilgan.
O‘zbekiston musulmonlari idorasi bunday xatti-harakatlarni qat’iy qoralaydi. Olingan ma’lumotlarga ko‘ra, ushbu shaxs haqiqatan Samarqand viloyatida yashaydi. Ayni vaqtlarda Samarqand viloyati imom-xatiblari tomonidan mazkur fuqaro bilan Islom dini aqidasi va e’tiqodiy ta’limotlar yuzasidan suhbatlar olib borish choralari ko‘rilayotganini ma’lum qilamiz.
O‘zbekiston musulmonlari idorasi Fatvo hay’ati
Bismillahir Rohmanir Rohiym.
Alloh taologa bitmas-tuganmas hamdu sanolar bo‘lsin.
Payg‘ambarimizga mukammal va batamom salavotu durudlar bo‘lsin.
Imom Bayhaqiy, Abu Ubayd va Ibn Asokirlar Suvayd ibn G‘afla roziyallohu anhudan rivoyat qiladilar:
«Umar roziyallohu anhu Shomga kelganida ahli kitoblardan biri: «Ey mo‘minlarning amiri! Mo‘minlardan biri meni o‘zing ko‘rib turgan holga soldi», dedi. U kaltaklangan, boshi yorilgan holda edi. Umar roziyallohu anhu qattiq g‘azablandi va Suhayb roziyallohu anhuga:
«Bor, qara-chi, buning sohibi kim ekan?» dedi.
Suhayb roziyallohu anhu borib qarasa, u Avf ibn Molik roziyallohu anhu ekan.
Suhayb unga: «Mo‘minlarning amiri sendan qattiq g‘azablandi. Muoz ibn Jabal roziyallohu anhuning oldiga bor, u zot bilan gaplashsin. Umar shoshilib, seni bir narsa qilib qo‘yadimi, degan xavfdaman», dedi.
Umar roziyallohu anhu namozni o‘qib bo‘lib:
«Suhayb qani?! U odamni keltirdingmi?!» dedi.
«Ha», dedi Suhayb.
Avf Muozning oldiga borib, bo‘lgan voqeani aytib bergan edi, bas, Muoz o‘rnidan turib:
«Ey mo‘minlarning amiri! U Avf ibn Molik ekan. Uning gapini eshitib ko‘ring. Shoshilib, uni bir narsa qilib qo‘ymang», dedi. Umar unga:
«Sening bu bilan nima ishing bor?!» dedi.
«Ey mo‘minlarning amiri, qarasam, bu bir muslima ayolning eshagini yetaklab ketayotgan ekan. Eshak sakrab, ayolni yiqitib yuboray debdi. Lekin ayol yiqilmabdi. Manavi bo‘lsa, uni turtib yiqitib, o‘zini ayolning ustiga otdi», dedi Avf.
Umar unga: «Menga ayolni olib kel, aytganingni tasdiqlasin», dedi.
Avf ayolning oldiga bordi. Ayolning otasi bilan eri: «Nima qilib qo‘yding?! Bizning sohibamizni sharmanda qilding-ku!» dedilar.
Biroq ayol: «Allohga qasamki, u bilan boraman!» dedi.
Otasi bilan eri: «Biz borib, sening nomingdan gapiramiz», dedilar va Umar roziyallohu anhuning huzuriga kelib, Avf aytgan gaplarga o‘xshash gap aytdilar.
Bas, Umar amr qildi. Yahudiy osildi.
So‘ngra Umar: «Biz sizlar bilan bunga sulh qilganimiz yo‘q. Ey odamlar! Muhammadning zimmasi haqida Allohdan qo‘rqinglar! Ulardan kim bu ishni qilsa, unga zimma yo‘q!» dedi.
Suvayd: «O‘sha men ko‘rgan yahudiy Islomda birinchi osilgan odam edi», dedi».
Bu hodisada Umar ibn Xattob roziyallohu anhuning siyosat yoki tashviqot uchun emas, balki adolat uchun ish olib borishlari yaqqol namoyon bo‘lmoqda. Mazkur yahudiy qilar ishni qilib qo‘yib, makkorligini ishga solgan edi. U: «Musulmonlarning xalifasi kelib turibdi, hozir siyosat nozik paytda unga arz qilsam, siyosat uchun mening tarafimni oladi», deb o‘ylagan edi.
Darhaqiqat, ish avvaliga, sirtdan qaraganda yahudiy o‘ylaganicha boshlandi. Umar ibn Xattob roziyallohu anhu katta sahobiy Avf ibn Molik roziyallohu anhuning obro‘siga e’tibor qilmay, ishning haqiqatini surishtira boshladilar. U kishidan boshqa odam bo‘lganida bir yahudiyni deb, o‘zimizning obro‘li odamni xijolat qilmaylik, degan mulohazaga borishi mumkin edi. Ammo hazrati Umar roziyallohu anhuning tabiatlarida va u kishi ko‘rgan tarbiyada bunday mulohaza bo‘lishi mumkin emas edi.
U kishidan boshqa odam bo‘lganida siyosat uchun, nohaqdan bo‘lsa ham ularning yonini olishi mumkin edi. Ammo hazrati Umar roziyallohu anhu bunday qilishlari mumkin emas edi. U kishi aybdor kim bo‘lishidan qat’i nazar, uning aybiga yarasha jazosini berish tarbiyasini olganlar. Va shunday qildilar ham.
«Hadis va hayot» kitobining 23-juzidan olindi