Sayt test holatida ishlamoqda!
06 Yanvar, 2025   |   6 Rajab, 1446

Toshkent shahri
Tong
06:24
Quyosh
07:49
Peshin
12:34
Asr
15:28
Shom
17:12
Xufton
18:31
Bismillah
06 Yanvar, 2025, 6 Rajab, 1446

Rivoyat asosida yozilgan tafsir (1-maqola)

29.12.2017   7737   5 min.
Rivoyat asosida yozilgan tafsir (1-maqola)

“Tafsiru ma’sur” deganda, biror oyatning ma’nosini boshqa oyat yoki Payg‘ambarimiz sollallohu alayhi vasallamning hadislari bilan, sahobiy yoki tobeindan naql qilingan so‘z bilan bayon etish tushuniladi. Bu yerda tobein so‘zini – agar ulamolar o‘rtasida tobeinning fikri ra’y deyilishi yoki ma’sur deyilishi ixtilofli bo‘lsa ham qo‘shib qo‘yildi. Chunki  Ibn Jarir singari ba’zi mufassirlar tafsiri ma’surda Payg‘ambarimiz sollallohu alayhi vasallamdan va sahobalardan qilingan rivoyatlar bilan kifoyalanmasdan, balki tobeinlardan qilingan rivoyatlarni ham keltirganlar.

Tafsiri ma’surning vujudga kelish davri ikki bosqichdan iborat: birinchisi, rivoyat davri bo‘lib, Payg‘ambarimiz sollallohu alayhi vasallam o‘z sahobalariga Qur’oni karimning ba’zi oyatlari ma’nosidagi maxfiylikni ochib berganlar. Uni sahobai kiromlar zehnlarida saqlab, og‘izma-og‘iz bir-birlariga, keyinchalik tobeinlarga yetkazganlar. 

O‘z navbatida, Qur’oni karimning ba’zi oyatlari ma’nosini sahobalar ham Payg‘ambarimiz sollallohu alayhi vasallamdan eshitganlariga qo‘shimcha ehtiyojga muvofiq ijtihod qilib tafsir qilganlar. 

Tobeinlar ham o‘z davrida oyatlardagi ba’zi maxfiylikni Payg‘ambarimiz sollallohu alayhi vasallamdan va sahobalardan qilingan rivoyatlar ustiga o‘zlari ham ijtihod va ra’y bilan xalqqa tushuntirganlar.

Tafsirdagi shunday o‘zgarish va kengayish tabaa’ tobeinlarning (tobeinlardan keyingi avlod) davrida ham davom etdi.

 Ikkinchisi tadvin davridir. Bu davrda birinchi bo‘lib tafsiri ma’sur (rivoyatlar asosida tafsir) yozildi. Lekin bu davrda yozilgan tafsir alohida kitob bo‘lmasdan, balki rivoyat qilingan hadislar kitobining bir bobi sifatida yozilgan edi. Qur’on tafsirini bir bob sifatida bo‘lsa ham birinchi yozgan kishi Madina imomi Al-imom Molik ibn Anas Al-Asbahiy edi.

Keyinchalik hadisdan tafsir ajratildi va alohida kitob sifatida yozildi. Qur’oni karim tafsirini alohida kitob shaklida birinchi bo‘lib yozgan kishi Ali ibn Abu Talha bo‘lib, uni Ibn Abbos roziyallohu anhudan qilingan rivoyat asosida yozdi.

Keyin Qur’onning bir juz’iga tafsir yozildi, uning muallifi Abu Ravq, undan keyin esa uch juz’iga Ibn Jurayjdan qilingan rivoyat asosida Muhammad ibn Savr tafsir yozdi.

Ibn Jarirning yozgan tafsiri esa tafsiri ma’surning eng mukammali bo‘ldi. Vaqt o‘tishi bilan tafsiri ma’surda ham isnodsiz rivoyatlar qilish boshlanib ketdi va sahih rivoyat bilan nosahihni ajratib bo‘lmay qoldi, hatto bu narsa yolg‘on rivoyatlarning ko‘payishiga ham sabab bo‘ldi.

 Yuqorida aytilganlardan ma’lumki, tafsiri ma’sur Qur’oni karim oyatini Qur’on oyati, Payg‘ambarimiz sollallohu alayhi vasallamning sunnati, sahoba yoki tobeinlarning rivoyati bilan tafsir qilishdan iboratdir. Shunday ekan, Qur’onni Qur’on bilan yoki hadis bilan qilingan tafsir shubhasiz qabul qilinadi.

Agar Payg‘ambarimiz sollallohu alayhi vasallamga nisbat berilgan rivoyatlarning isnodi yoki matni zaif bo‘lsa, uni qabul qilinmaydi, ya’ni marduddir. 

Ammo sahobalar va tobeinlardan rivoyat qilingan hadislar bilan tafsir qilinga bo‘lsa, ularga xalal aralashgan bo‘ladi va zaif sanaladi. Chunki tafsir kitoblarida sahobiylar nomidan rivoyat qilingan ko‘plab hadislar borki, ular sahih emasdir. Ayniqsa Ibn Abbos roziyallohu va hazrat Ali roziyallohu anhu nomlaridan juda ko‘p yolg‘on hadislar rivoyat qilingan. Shuning uchun Imom Shofeiy rohimahulloh: “Ibn Abbosdan tafsir haqida yuztacha hadis rivoyat qilingan, xolos” deganlar. Demak, Ibn Abbos roziyallohu nomlariga nisbat berilib, juda ko‘p hadislar to‘qilgan. Tafsiri ma’surning zaif sanalishiga uchta sabab bor:

  1. a) Tafsirda mavzu’ (rivoyatga asoslanilmagan, to‘qilgan) gaplarning paydo bo‘lishi;

Tafsirda mavzu’ gaplarning paydo bo‘lishi, ularning hadisda paydo bo‘lishi bilan bir vaqtda boshlandi. Chunki tafsir bilan hadis bir-biriga chambarchas bog‘liq bo‘lib, ular bir-biridan mustaqil bo‘lishi mumkin emas. Shuningdek, hadisda sahih, hasan, zaif, roviylari orasida ishonchli, shubhali, yolg‘onchilari bo‘lganidek, tafsirda ham va mufassirlar orasida ham shundaylari bor.

Mavzu’ hadis va tafsirlarning paydo bo‘lishi hijratning qirq birinchi yilidan boshlandi. Bu davrga kelib  musulmonlar siyosiy jihatdan bir necha firqaga bo‘linib ketgan edilar. Buning ustiga qalbi kufr bilan to‘la, ammo zohirda o‘zini musulmon va dinparvar qilib ko‘rsatuvchi kimsalar paydo bo‘lib, bunday tafriqa zamoni ularning g‘arazli maqsadlarini amalga oshirishga, dinda buzg‘unchilikni ko‘paytirishga, din ahllarini yo‘ldan ozdirishga qulay imkoniyat yaratib berdi. Natijada ko‘plab botil rivoyatlar to‘qildi, bu rivoyatlarni Payg‘ambarimiz sollallohu alayhi vasallam va sahoba roziyallohu anhumlarga nisbat berildi. Masalan: shialar o‘z mazhablarining afzal ekanini tushuntirish va hazrat Aliga nisbatan kishilar qalbida muhabbat paydo qilish, xavorijlar esa “ahli sunna val-jamoa”ni ayblash maqsadida Qur’ondan biror oyatni dalil keltirishga zo‘r berib urinar, buning uchun esa rivoyatlar to‘qib, bu rivoyatlarning nisbatini ishonchli bo‘lsin uchun Payg‘ambarimiz sollallohu alayhi vasallamga yoki biror sahobiyga bog‘lab aytar, maqsadi esa bid’at va xurofot tarqatishdan boshqa narsa emas edi. Ayniqsa, mavzu’ rivoyatlarning juda ko‘pi hazrat Ali roziyallohu anhuga va Ibn Abbos roziyallohu anhuga nisbat berilgan edi. Bu ikki ulug‘ sahoba Payg‘ambarimiz sollallohu alayhi vasallamning ahli baytlaridan bo‘lgani uchun musulmonlar hech shubha qilmasdan ishonardilar. Ammo e’tibor berib qaralsa, Ali rozihyallohu anhuga faqat shialar, Ibn Abbos roziyallohu anhuga faqat abbosiylar shunday nisbat berganlar. 

 

Azizxo‘ja INOYATOV,

Buxoro tumanidagi “Chahor Bakr” jome masjidi imom-xatibi

Qur'oni karim
Boshqa maqolalar

Balo-ofatga uchragan odamni ko‘rganda qilinadigan duo

6.01.2025   851   6 min.
Balo-ofatga uchragan odamni ko‘rganda qilinadigan duo

Bismillahir Rohmanir Rohiym

Umar ibn Xattob roziyallohu anhudan rivoyat qilinadi. Rasululloh sollallohu alayhi vasallam bunday deganlar: «Kim balo yetgan kishini ko‘rganida «Senga yetgan balodan meni saqlagan, yaratgan narsalarining ko‘pidan meni afzal qilgan Allohga hamdlar bo‘lsin!» desa, keyingi hayotida o‘sha balodan saqlanadi» (Imom Termiziy rivoyati).

Bu – nihoyatda foydali hadis. Umar ibn Xattob roziyallohu anhu bu hadisni Rasululloh sollallohu alayhi vasallamdan eshitib, ahamiyatini his qilib, uni o‘g‘li Abdulloh ibn Umarga, Abdulloh esa o‘z navbatida o‘g‘li Solimga o‘rgatgan. Biz ham bu muborak oiladan bizgacha yetib kelgan ushbu hadisni o‘zimizning farzandlarimizga, nevaralarimizga yetkazishimiz kerak.

Bu hadisda balo yetgan odamlarga e’tibor qilib, hadisda kelgan duoni qilishga ochiq-oydin chaqiriq bor. Mo‘min-musulmon odam balo-ofatga uchragan odamga qanday munosabatda bo‘lishi kerakligini, buning iymoniy, ruhiy va tarbiyaviy foydalarini, nafsni kibr, hasad, norozilik va g‘am-qayg‘u kabi tuyg‘ulardan xalos qilishni shu hadisdan o‘rganamiz.

 

Baloga yo‘liqqanlar kim?

Bu hadisi sharifda musibat yetgan, jismi kasal yoki zaif bo‘lgan, turli dardlarga chalingan kishilarni ko‘rganda ulardan ibrat olish, bunday musibatdan panoh so‘rash, o‘ziga bunday musibat berilmagani uchun shukrona qilishning eng oliy namunasi bor. Tamaki chekadigan, fosiqlik qiladigan, namozga bee’tibor bo‘ladigan, gunoh ishlarni qiladigan, dinida musibatga uchraganlar ham ana shular jumlasidan hisoblanadi. Bundan tashqari, oilaviy muammolarga uchraganlar, ota-onasiga oq bo‘lgan, aka-ukalari, opa-singillari bilan urishib, mahkamalargacha borib yurganlarni ham bunga misol qilib keltirish mumkin.

Bu duoni musibat yetgan kishilarga eshittirmasdan, ichida aytish musulmonning odobidir. Lekin oila a’zolarimiz eshitib, duoni o‘rganishlari uchun eshittirib aytsak bo‘ladi.

Shu yerda o‘rinli savol tug‘iladi: «Bu duoni aytgan kishiga qanday manfaat bor?».

Musibatga uchragan odamlarni ko‘rganingizda ularning haqqiga ham duo qilamiz. Ammo ayni paytda Alloh taolo ularga yetgan musibatdan sizni saqlaganini tushunib, beixtiyor «Senga yetgan balodan meni saqlagan, meni yaratgan narsalarining ko‘pidan afzal qilgan Allohga hamdlar bo‘lsin!» deb yuborasiz.

Bu nabaviy so‘zlar mo‘mina qizlarning ruhiyatiga ham ijobiy ta’sir ko‘rsatadi. Chunki bu so‘zlarni aytganingizda sizni siylagan, ko‘pgina musibatlardan saqlagan Allohning marhamatini yanada chuqurroq his qilasiz. Alloh taolo bu balodan sizni saqlabdi. Shuning o‘zi buyuk ne’mat emasmi? Shuni anglab yetsangiz, muammolaringiz qanchalik ko‘p bo‘lsa ham, hayotingizda qanchalik katta to‘siqlarga duch kelgan bo‘lsangiz ham, baxt-saodatning, rozilikning ta’mini his qilasiz. Bu duoni qilayotganda Payg‘ambarimiz sollallohu alayhi vasallamning «keyingi hayotida ana shu balodan saqlanadi» degan va’dalariga to‘liq ishoning.

Ta’kidlab aytamanki, bu duoni qilayotganingizda musibat egasini aslo masxara qilmang! Shunda hayotingizning har bir lahzasi Allohning marhamati bilan limmo-lim ekanini ko‘rasiz.

Dinida, xulqida musibatga uchrab, gunoh qilib yurgan odam mana shu duolarni takrorlab yursa, o‘z-o‘zidan o‘sha gunohni yomon ko‘rib, bu kabi ishlardan tiyiladigan, qaytib bu ko‘yga tushmaslikni istaydigan bo‘lib qoladi. Ofatga uchragan odamni ko‘rganda uning haqqiga duo qiladigan, o‘ziga bu ofat yetmagani uchun shukr qiladigan bo‘lib qoladi.

Musibat qanchalik og‘ir bo‘lmasin, bu musibat mo‘minlar uchun marhamat hisoblanadi, chunki musibatga uchragan odam sabr qilsa, ko‘plab gunohlari kechirib yuboriladi.

Rasululloh sollallohu alayhi vasallam «Mo‘minu mo‘minaning jismiga, oilasiga, mol-mulkiga doimiy musibat yetaversa, bu banda Alloh taologa xatolardan poklangan holida yetishadi», deganlar.

Shu bilan birga, yuqoridagi hadisda birovga musibat yetganini ko‘rgan kishilar uchun eslatma bor. Oramizda musibat yetganlar bo‘lishi, sizu biz bilan birga yashashi – qalbimizdagi dardlar uchun shifodir. Masalan, bir odam kambag‘al, deylik. U boshqa bir odamning og‘ir kasal bo‘lib qolganini, lekin kambag‘al bo‘lgani uchun davolanishga pul topa olmayotganini ko‘rsa, o‘zi kambag‘al bo‘lsa ham, tani-joni sog‘-salomat bo‘lgani uchun Alloh taologa hamdlar aytadi. Yoki bir qizning hamma dugonalari erta-erta turmushga chiqib ketib, o‘ziga esa hamon sovchi kelmayotganidan mahzun bo‘lib yuribdi, deylik. O‘sha turmushga erta chiqqan dugonalaridan biri eridan ko‘p zulm ko‘rib, oilasi buzilib, bir necha oydan keyin uyiga qaytganini ko‘rsa, o‘zining boshiga shunday tashvish tushmagani uchun, «ajrashgan» degan nom orttirib olmagani uchun Allohga hamd aytadi. Ajrashganidan kuyinib yurgan boshqa bir ayol esa eridan ajrab, zino qilib yurganlarni ko‘rganida o‘zining bunday harom yo‘lga kirib ketmagani uchun shukr qiladi. Bunday voqealar – ko‘radigan ko‘zi, fikrlaydigan aqli, his qiladigan qalbi bor insonlar uchun eslatmalar, ibratlar zanjiridir.

Hayotda shundaylar borki, musibatga uchraganlarning oldidan o‘tadi, lekin parvo ham qilmaydi. Ular o‘zi bilan ovora, faqat o‘zi haqida qayg‘uradi, xolos. Yana ba’zilar bor, afsuski, musibatga uchraganlarni masxara qilishgacha boradi. Bir kun kelib, o‘zi ham uning o‘rnida bo‘lib qolishi mumkinligi xayoliga ham kelmaydi. Aqlli odam esa musibatzadalarga rahm-shafqat nazari bilan qaraydi, bunday musibat o‘zining boshiga tushmagani, Alloh taolo uni saqlagani uchun Robbiga hamd aytadi, Alloh uni boshqa ko‘plab maxluqlaridan ustun qilganini his qiladi.

Bir olim aytadi: «Boy-badavlat odamlarga qarab, o‘zimni mahrumdek, bechoradek his qilsam, kasalxonaga borib, u yerda boshiga turli musibat tushgan odamlarni, og‘ir bemorlarni ko‘raman-da, hayotimdan mamnun bo‘lib qaytaman. Shunday paytlarda otamning haqqiga rahmat-mag‘firat so‘rab, duolar qilaman, chunki menga bunday qilishni otam o‘rgatgan. Otam doim bunday der edi: «Qachon o‘zingni bechora his qilsang, dunyo matohlaridan biror narsaga ega bo‘lmaganing uchun mahzun bo‘lsang, Allohning senga bergan ne’matini his qilish uchun kasalxonaga borgin».

Abdulloh Abdulmu’tiy, Huda Sa’id Bahlulning
“Qulog‘im senda qizim” kitobidan G‘iyosiddin Habibulloh,
Abdulhamid Umaraliyev 
tarjimasi.