Абу Алий Рўзборийнинг қизлари Азиза умму Айман муножотларида бундай дер экан: “Қандай қилиб ҳузурингдаги нарсага ишқибоз бўлма­йин, ахир қайтар жойим Сен-ку! Қандай қилиб Сенга муҳаббат қилмайин, ахир нимаики яхшилик бўлса, Сен тарафдан келади-ку! Қандай қилиб Сенга ошиқмай, Ўзинг шавқимни оширган бўлсанг!”.
 

Бошқа бир аёл Аллоҳга илтижосида бундай дер экан: “Аллоҳим, Подшоҳим! Сен тараф отланмаганнинг йўли на қадар тор-а! Сен билан суҳбатдош бўлмаганнинг ҳоли қандайин қўрқинчли-а!”.

Бурда раҳматуллоҳи алайҳ тун зимистонида: “Одамларнинг кўзлари тинди, чуқур уйқуга кетди. Ҳамма ошиқ ўз маъшуқи бирла ёлғиз қолди. Мен ҳам Сен билан бирга хилват ичраман, Ҳабибим! Сенинг муҳаббатинг қалбимда бўлар экан, мени азоблармидинг?!” – дер экан.

Нақиш бинти Солимнинг муножотлари: “Эй тунда ибо­дат қилувчиларнинг Ҳабиби! Бериш қашшоқ қилиб қўймайдиган Зот! Сермурувват Зот! Сенинг висолингга етишишимга бўлган ишончимни орттир! Зиёфатинг мени жаҳаннамдан қутқариш бўлсин! Ўз розилигинг бирла кўзларимни қувончга тўлдир!”.

Мансур ибн Аммор айтади: “Мен бир серибодат кишининг тунда Роббига илтижо қилиб, бундай деяётганини эшитдим: “Иззатинг ва буюклигинг ҳаққи, мен маъсиятим орқали Сенга қарши чиқишни хоҳламаганман. Сенинг ғазабингга дуч бўлмоқчи эмас эдим. Лекин нима қилай, нафсим шу гуноҳларни зийнатлаб кўрсатди. Гуноҳларимни парда ортида тутганинг мени алдаб қўйди ва натижада гуноҳга қўл урдим, бу нодонлигимдандир. Ана энди азобингдан мени ким ҳам қутқара оларди, агар Сен ўз арқонингни мендан узсанг, кимнинг арқонидан тутаман?! Вооҳ, эрта қаршингда туришга хижолатман, қандай қилиб ҳузурингда тураман?!”.

Робия Адавия туннинг барча қисмида намоз ўқир эди. Тонг вақти киргач намоз ўқиган жойидаёқ озгина мизғиб олар ва кун чиқиб кетиб қоларди, кейин: “Эй нафсим, қанча, яна қанча ухлайсан?! Кимнинг қаршисида турасан?! Сен бу кетишда уйқудан қиёмат қоим бўлганида уйғонадиганга ўхшайсан”, дер эди.

Ажарва исмли солиҳа бир аёл саҳар пайтигача туни билан намоз ўқиб чиқарди. Саҳар пайтида хомуш бир овозда: “Сен тунда ибодат қилиш бобида обидлардан ўзиб кетишинг керак. Улар Аллоҳнинг раҳмати ва фазлида сендан ўзаяптилар. Роббим! Сендан сўрайман бошқадан эмаски. Сен тарафга чопувчилар ичида энг олдинги сафларда қилишингни сўрайман. Мени Ўзингга яқин бандаларинг даражасига кўтаришингни сўрайман. Солиҳларга эргаштиришингни сўрайман. Сенингдек сахий Зот йўқ. Сен каби раҳм қилувчи йўқ!” дер ва саждага йиқилар эди. Саждада яна Аллоҳга илтижо қилар, йиғлар эди ва шу зайлда тонг отарди. У ўттиз йил мобайнида шундай муножот қилди”.

Ҳассон Шамсий Пошонинг
“Жаннат бўстонидаги оилавий оқшомлар” номли китобидан
Ғиёсиддин Ҳабибуллоҳ, Илҳом Оҳунд, Абдулбосит Абдулвоҳид таржимаси.