Qo‘lingizga qog‘oz-qalam olib, mahzun paytlaringizda xoh oshkora, xoh maxfiy aytadigan so‘zlaringizni eslab, yozib ko‘ring. Bu –aytayotgan har bir so‘zingizni o‘ylab gapirishga odatlantiradigan mashqdir. O‘zingizni yaxshilab taftish qiling. Og‘zingizdan chiqayotgan so‘zlarga harfma-harf e’tiborli bo‘ling. Bu mashqni taxminan bir oy davom ettiring. Oxirida yozib chiqqan so‘zlaringiz haqida yaxshilab o‘ylab ko‘ring. Bu yozuvlar sizning aslida qanday odam ekaningizni ko‘rsatadi. Xafa bo‘lganingizda yaxshi gap aytasizmi yoki so‘kinasizmi – ixtiyor o‘zingizda!

G‘amga botgan paytlaringizda o‘zingizni duoibad qilganmisiz? Natija qanday bo‘lgan?

Pokiza singlim!

Bugun bir yaxshilab o‘ylab ko‘ring! Sizga yo‘liqqan musibat-balolarni, kasalliklarni bir sarhisob qilib chiqing! Keyin esa o‘zingizga «Mana shu sinovlarni o‘zimga o‘zim tilab olgan ekanmanmi?» deya savol bering. So‘zimdan ajablanayotgan bo‘lishingiz mumkin, lekin boshingizga tushgan sinovlarga bir nazar tashlasangiz, avval qilgan duoibadlaringizni eslab ko‘rsangiz, ko‘p narsa ayon bo‘ladi. Hozirda sizni qiynab kelayotgan ba’zi muammolarga avval qilgan duoibadingiz sabab bo‘lgan bo‘lishi, siz esa buni hatto yodingizdan chiqarib yuborgan bo‘lishingiz mumkin. Bunday holat Yusuf alayhissalomda ham bo‘lgan. U zot tutqunlikda ko‘p yillar qolib ketganlarida Alloh taologa nido qilib, «Yo Robbim! Zindonda uzoq qolib ketdim», deydilar. Shunda Alloh taolo: «Buni o‘zing so‘ragansan! Sen zindon so‘rading, Men esa uni berdim. Buning o‘rniga ofiyat so‘raganingda, duoingni ijobat qilgan bo‘lardim», deydi.

Darhaqiqat, Yusuf alayhissalom ayollar bilan bo‘lib o‘tgan fitnada bunday deb yuborgan edilar:

«Robbim, ular meni chorlayotgan narsadan ko‘ra men uchun zindon yaxshiroq. Ularning hiylasini O‘zing mendan nari qilmasang, ularga moyil bo‘lib, johillardan bo‘lib qolaman» (Yusuf surasi, 33-oyat).

Shuning uchun Payg‘ambarimiz Muhammad sollallohu alayhi vasallam Allohdan bir kecha-kunduzda ikki marta afv va ofiyat so‘rab duo qilar edilar. U zot bu duoni yillar davomida, uzluksiz qilganlar.

Abdulloh ibn Umar roziyallohu anhumodan rivoyat qilinadi:

«Rasululloh sollallohu alayhi vasallam kech kirganda ham, tong otganda ham shu duoni kanda qilmas edilar: «Allohim! Menga dinimda, dunyoimda va oxiratimda afv va ofiyat bergin. Allohim, dinimda, dunyoimda, ahlimda va mol-mulkimda afv va ofiyat bergin. Allohim, avratimni (gunohlarimni) yashirgin, qo‘rqinchlarimni omonlikka aylantirgin. Allohim, meni oldimdan, ortimdan, o‘ngimdan, so‘limdan va ustimdan muhofaza qilgin, suiqasdga qolishdan O‘zing panohingda asragin».

Bir qiz aytadi:

«Turmushga chiqishimdan oldin siqilgan paytlarimda o‘zimni o‘zim duoibad qilar edim. Ko‘p yillar shunday o‘tdi. Ba’zan bir kunda bir necha marta o‘zimni qarg‘ar edim. Qachon biror narsadan siqilsam, «Allohim, o‘lsam qutulamanmi? Meni qo‘l-oyog‘imdan, ko‘zimdan judo qilgin!» deb baqirardim. Shunga o‘xshash har xil yomon gaplar aytib, o‘zimni o‘zim qarg‘ar edim. Oilamdagilar esa bu so‘zlarimga parvo qilmas, o‘zini eshitmaganga olishardi. Alloh taolo esa meni har safar kechiravergan ekan, yangi-yangi imkoniyatlar beraverargan ekan.

Bu illatdan turmushga chiqqanimdan keyin ham qutulolmay, o‘zimga yomonlik, o‘lim, bedavo dard va shu kabi balolarni so‘rab duo qilaverdim. Allohning marhamatini qarangki, turmush o‘rtog‘im bu duoibadlarimga qattiq e’tibor berar, meni bundan qaytarar edi. Lekin men o‘zimni o‘zim qarg‘ashdan to‘xtamasdim. Bir kuni u meni bu ishdan qaytarish uchun ajoyib hiyla o‘ylab topdi. O‘zimni duoibad qilayotganimni eshitsa, «Alloh mening qayerimni shol qilsin? O‘ng tarafimni yoki chapimnimi? Faqat qo‘llarim ishlamay qolsinmi yoki oyoqlarim hammi?» der edi.

Men esa erimning bu so‘zlaridan battar jahlim chiqib, yana ham ko‘proq qaysarlik qilishga o‘tardim. Shu yo‘sinda o‘n yil o‘tdi. Alloh ayblarimni yashirar, meni ofiyatda saqlar edi. Lekin ko‘za kunida sindi – to‘satdan yomon dardga chalindim: bir oyog‘im ishlamay qoldi. Shunaqangi g‘am-g‘ussaga botib qoldimki, yig‘idan to‘xtamay qoldim. Bir kuni: «Nima uchun Alloh shunday navqiron yoshimda menga bu dardni ravo ko‘rdi?» deb hasrat qilib o‘tirsam, erim: «Bu necha yillardan buyon o‘zingiz Allohdan tilab olganingiz-ku! Shol bo‘lishni o‘zingiz duo qilib so‘rardingiz-ku? Nega endi so‘raganingizni berganida xafa bo‘lyapsiz?» dedi.

Odam g‘amga botgan, g‘azablangan paytida ham o‘zini qarg‘ab, duoibad qilmasligi kerakligini shundagina tushundim. Duoibadni duoi xayrga almashtirib, nima bo‘lganda ham Allohdan sog‘lik, omonlik so‘raydigan bo‘ldim».

Muhtarama singlim!

O‘zingizni duoibad qilishingiz xuddi osmonga tosh otgandek gap. O‘sha tosh boshingizga kelib tushishi mumkin. O‘sha duoibadlaringiz Alloh duolarni ijobat qiladigan vaqtga to‘g‘ri kelib qolishi mumkin. Qarabsizki, duolaringiz ijobat bo‘lib, o‘sha balo boshingizga kelishi mumkin.